U 1990-ja słova «łajno» stali časta ŭžyvać u značeńni «dziarmo», «haŭno». Miž tym u starych słoŭnikach u hetym značeńni «łajno» sustrakajecca tolki adzin raz — u słoŭniku Bajkova-Niekraševiča. Chutčej za ŭsio, heta prykład «kabinietnaj linhvistyki».
Va ŭsich dyjalektnych słoŭnikach zusim inšaje značeńnie.
ŁAJNO — adna reč bializny. (Py adnamu łajnu, a za dzień pamyješ łajon sorak.) = I. K. Bialkievič. Krajovy słoŭnik Uschodniaj Mahiloŭščyny. — Minsk: Navuka i technika, 1970.
ŁAJNO — adna reč adzieńnia, bializny. (Tam tych łajon, šo adzievajuć, je bahato) = Žytkavicki rajon, Stolinski rajon, 1981.
ŁAJNO — redkaja tkanina, jakoj zakryvali tvar, kali dahladali pčoł. (Ziemcy, kali łavili roj, zakryvali tvar łajnom) = vioska Dźmitravičy, Biarezinski rajon, 1992 h. [abodva prykłady z knihi Žyvoje naša słova. Dyjalektałahičny zbornik. — Minsk: Biełaruskaja navuka, 2001.
ŁAJNO — adzieńnie, bializna. (Z łajna, musić, usio joś u Minsku?; Jaki jon baćka? Łajna dziciam nikoli ni kupiŭ; Usie hetyja łajny ŭśkiń na mianie, ni mahu sahrecca;)
ŁAJNINA — adna adziežyna. (Łajninu jakuju nada kupić, abnasiłasia saŭsim; Kiń na pieč hetu łajninu, chaj sahreicca;) [abodva prykłady z Ušackaha rajona (zapis 2001 h.) z knihi Skarby narodnaj movy. Dyjalektałahičny zbornik. — Minsk: VTAA Prava i ekanomika, 2005.
Jašče adzin prykład z knihi R. Jaŭsiejeŭ. Maci kazała tak… Z havorki Białynickaha rajona. — Minsk, Navuka i technika, 1978.
ŁAJNO — adziežyna, vopratka. (Nia ŭmieiš ty birahčy łajno, niakuratny.) = Krajovy słoŭnik Červieńščyny, 1929.
ŁAJNINA — otriezok połotna dla pokrytija čieho-ł. =
Viciebski krajovy słoŭnik, 1927.
ŁAJNO — 1) śviazka bielja. 2) štuka bielja. 3) odiežda.
A voś što daje etymałahičny słoŭnik:
Tamu davajcie ŭžyvać słova «łajno» ŭ pravilnym značeńni.
