Hrupa hramadzkich dziejačaŭ z Rasiei, Ukrainy, Biełarusi i inšych krain śvietu źviarnułasia da Ŭładzimiera Pucina z prośbaj prajavić «asabistuju miłasernaść» i vyzvalić z-pad varty ŭkrainskuju vajskoŭku Nadzieju Saŭčanku. Svaje podpisy pad listom, apublikavanym na internet-sajcie «Novaj haziety», pastavili ŭžo bolš za piać tysiač čałaviek. U Basmannym sudzie Maskvy siońnia razhladajecca pytańnie ab padaŭžeńni aryštu Saŭčanki, jakaja biez małoha dva miesiacy trymaje haładoŭku, ličačy svajo zatrymańnie niezakonnym.
U interviju Svabodzie piśmieńnica Śviatłana Aleksijevič tłumačyć, čamu jana čakaje ad Uładzimiera Pucina miłasernaści.
— Mnie vielmi padabajecca hetaja žančyna. Heta čałaviek pierakanańnia, čałaviek z pohladam, heta vajskoviec, jaki rabiŭ svaju spravu — abaraniaŭ svaju radzimu. Ja liču, što ŭkrainskaja armija abaraniaje svaju radzimu. Jaje padmanam vykrali, źvieźli, nia majuć suprać jaje nijakich dokazaŭ, u jaje jość alibi. I kali ja padpisvała list, ja ŭzhadała hety znakamity zdymak, dzie paŭhoły Pucin na kani, i ja padumała: jak heta ŭžyvajecca, što mužčyny vajujuć z žančynami? Takimi mocnymi i cikavymi žančynami, tym bolš, što ŭžo zrazumieła: treba zusim niašmat, kab jaje nia stała. Sapraŭdny žaŭnier pavažaje siłu inšaha žaŭniera — heta rabili navat niemcy ŭ časie vajny, kolki takich prykładaŭ! A čamuści rasiejskaja ŭłada na heta nia zdolnaja.
— Vas nie zasmučaje hety žanr zvarotu da tyrana z prośbaj pra miłasernaść?
— A kaho prasić, kali ŭ hetaj krainie ŭsio naležyć tyranu? U hety pierachodny posttatalitarny čas my patrapili absalutna ŭ novyja tatalitarnyja łavuški, i bolš źviartacca niama da kaho — da Boha i tyrana, da kaho jašče?
Ja raźličvaju, što adyhraje rolu chacia b mužčynski soram — ja ŭžo nia budu kazać pra niejkija pierakanańni. Tak, jany — žaŭniery roznych pazycyj, ale mužčynski soram — jość albo nie?
— Atrymlivajecca, u vajny znoŭ žanočaje abličča?
— Tak, ja absalutny pacyfist, ale zaŭsiody pavažaju žančyn — i hetaja luboŭ u mianie ad knihi «U vajny nie žanočaje abličča» — ja pavažaju žančyn takoj siły. Saŭčanka mnie vielmi padabajecca. I ja žadaju, kab jana była žyvaja!
— Zaŭtra ŭ Miensku pieramovy ab sprobach čarhovaha mirnaha vyrašeńnia kryzisu na Ukrainie. Vy vierycie ŭ pośpiech?
— Ja nia vielmi vieru ŭ pośpiech. Mnie zdajecca, zbroja ŭžo zanadta doŭha hulaje pa krainie, i ludzi ŭžo pierajšli hetuju rysu zabojstva. I jak my viedajem, hetyja ŭsie zamireńni navat u maleńkaj Čačni prachodzili vielmi doŭha. I ja dumaju, što tut zanadta vialikija hieapalityčnyja intaresy zamiašanyja. Ludzi navučylisia zabivać, ludzi pryvykli zabivać, ludzi znachodziać hetamu apraŭdańnie. I ja bajusia, što heta ŭsio nadoŭha. Choć chočacca vieryć, ale kali bačyš, ź jakoj raźjušanaściu, ź jakoj lutaściu jany zabivajuć adzin adnaho, kali bačyš, što čałaviek moža tvaryć ź inšym, jak chutka zavodzicca hetaja piakielnaja mašyna ŭ mužčyn, vy viedajecie, nadziej nia šmat. Ale ŭsio-tki ja spadziajusia. Čaściej by publikavać hetyja fatahrafii niaščasnych uciekačoŭ, dziaciej, jakija zastalisia biez baćkoŭ… Mnie zdajecca, kab ad ślepaty vyzvaliŭsia narod, heta treba čaściej bačyć. Treba zabivać idei, pavinny spračacca idei, a nie zabivać ludziej. Heta ŭžo jak ludajedztva, heta ŭsio ŭžo, ja nia viedaju, 16-je stahodździe.
— Jakoj raźviazki kanfliktu vy čakajecie?
— Heta budzie vielmi doŭha ciahnucca, mnie tak zdajecca, u toj ci inšaj stupieni. Heta pahražaje, navat kali budzie pryniaty niejki dakument, partyzanskaj baraćboj. Ja bajusia, što budzie vialikaja vajna. My žyviem tut pobač, i čym bolš ja havaru ź ludźmi, biełarusami, jakija tut pobač — va ŭsich, tym bolš, vajna prajšła pa Biełarusi, kožny čaćviorty zahinuŭ, Druhaja suśvietnaja vajna, i hetaja pamiać jašče blizkaja — u ludziej dosyć zmročnyja pradčuvańni. Ale mnie padabajecca toj rozum, jaki prajaŭlajuć eŭrapiejskija palityki, taja aściarožnaść, jakuju prajaŭlaje Abama. Eŭrapiejski čałaviek nie žadaje pamirać, jon nie hatovy pamirać. Heta ŭ nas znachodziacca ludzi, jakija hatovyja pajechać i voś tak pamirać za 15 tysiač u miesiac, navat nie zaŭsiody za ideju, a prosta voś za žadańnie pabyć takim mužčynam, choć heta — pabyć nia mužčynam, a žyviołam. Ja bajusia, što heta nadoŭha. I na miažy z hetym my žyviem.
— Vy, z adnaho boku, apelujecie da maralnych kaštoŭnaściaŭ, da maralnych niejkich jakaściaŭ charaktaru Uładzimiera Pucina, kali padpisvajecie hety list, a z druhoha boku, usio, što vy kažacie, śviedčyć ab pazamaralnaści taho, što adbyvajecca. Jak heta spałučajecca ŭnutry vašaj kancepcyi razumieńnia śvietu?
— Voś ja ŭvieś čas dumaju, što ŭ toj kultury, u jakoj my žyviem, ja spadziajusia, usio ž taki zastajecca… Heta patryjarchalnaja kultura, heta nie sučasnaja eŭrapiejskaja kultura, dzie mužčyny i žančyna — partnery, heta mačyzm taki. A z druhoha boku, voś žančyna jak by na druhich rolach. I tamu, zychodziačy z taho, što my majem, z našaha vychavańnia, z našych paniaćciaŭ, ja chaču skazać, što soramna vajavać z žančynaj. Soramna! Soramna jaje tak źnievažać pierš za ŭsio, soramna jaje tak nie škadavać. Soramna być nie mužčynam! I ŭžo pačynajecca handal Saŭčankaj, jaje imiem, jaje symbalem. Heta taki kozyr, jaki dosyć pošła prychoŭvajuć palityki. Hety handal — pa-mojmu, vierch cynizmu.
