Беларускі дызайнер Дзмітрый Мельнікаў узяў удзел у расійскай версііТым не менш, ён не збіраецца вяртацца ў Мінск і затрымаецца ў Маскве яшчэ на некаторы час — пакуль не настане зручны момант браць вышэйшую вяршыню.шоу-конкурсу маладых дызайнераў «Подыум» на канале MTV, аднак 19 лістапада выбыў з праграмы.
Дзмітрый Мельнікаў
Гэтая праца стала апошняй для Дзмітрыя на праекце
Згодна з правіламі конкурсу, першапачаткова за пропуск у свет высокай моды змагаліся 15 маладых дызайнераў, цяпер іх засталося восем. На праекце дызайнеры выконваюць самыя дзіўныя заданні — ствараюць уборы з матэрыялаў, набытых у прадуктовай краме, знойдзеных у аранжарэі або набытых на капеечных распродажах. Галоўнае патрабаванне — умець шыць сваімі рукамі. Акрамя таго, мадэльерам забаронена капіяваць нават уласныя ідэі — ніякіх паўтораў быць не павінна.
Падчас здымак дызайнеры жывуць практычна ізалявана і не могуць размаўляць па тэлефоне часцей за адзін раз на тыдзень. Як і ў любым
Пераможца конкурсу атрымлівае магчымасць прадставіць сваю калекцыю на тыдні моды
Расійскі праект «Подыум» заснаваны на фармаце амерыканскага
Дзмітрый Мельнікаў прызнаўся, што рашэнне застацца ў Маскве ён прыняў, калі прайшоў кастынг на «Подыум». Хоць сама ідэя пакінуць Мінск і развівацца ў іншых краінах, паўстала даволі даўно. «У Беларусі надзвычай мала магчымасцяў для раскрыцця дызайнерскага патэнцыялу», — адзначае мадэльер. У будучыні ён хоча працягнуць навучанне ў Еўропе, але для гэтага трэба падцягнуць ангельскую.
— Як Вам удалося прабіцца на гэты праект?
— Ніякага блату ні ў мяне, ні ў большасці ўдзельнікаў (не магу гаварыць за ўсіх) не было. Адміністратары знайшлі мяне ў інтэрнэце і запрасілі на кастынг, прычым вельмі настойліва — запрашэнне дасылалі тры разы, а потым яшчэ і пазванілі.
— У Вашай візітоўцы на сайце праекта напісана, што Вы паехалі на шоу за апошнія грошы…
— Калі я яшчэ дакладна не ведаў, што буду ўдзельнічаць у праекце, я паехаў адпачываць у Адэсу. Але ў цяперашнім становішчы ў Беларусі шмат грошай ёсць не ва ўсіх. Усе грошы я зліў на адпачынак, і іх засталася не так шмат, але ў Маскву я паехаў не на апошнія грошы. Гэта не значыць, што я жабрак, хоць мне падабаецца, як там напісана (смяецца).
— На праекце было ўсяго некалькі дызайнераў з расійскіх рэгіёнаў, і адзін Вы з Беларусі, асноўная маса ўдзельнікаў, мяркую, — гламурныя маскоўскія дызайнеры? Як Вы сябе адчувалі ў гэтай тусоўцы, і як да Вас ставіліся іншыя ўдзельнікі?
— Так, шматлікія ўдзельнікі, нават калі нарадзіліся ў іншым горадзе, ужо даўно жывуць у Маскве, але нікога падзелу на беларусаў, масквічоў ці яшчэ кагосьці не было. Да мяне ўсе ставіліся добра. Дызайнераў гламурных і вядомых на праекце таксама не было, бо сам праект накіраваны на тое, каб раскруціць маладых дызайнераў.
— І з маскоўскай фанабэрыстасцю не сутыкаліся?
— Не паверыце, але я да гэтага часу не сустрэў ні аднаго пыхлівага масквіча. Усе вельмі добрыя, ветлівыя. Я не бачу тут агрэсіўнай Масквы. Ці мне пашанцавала, ці на самай справе тут усе такія добрыя, але пафасу і пыхі я тут не сустрэў.
— Ці даводзілася на праекце рабіць рэчы, пра якія прасілі прадзюсары? Напрыклад, Вольга Каўрцава з Іванава прызналася, што ў першай серыі спецыяльна спазнілася — дзеля сюжэту.
— Мяне не прасілі нічога рабіць спецыяльна, усё было абсалютна натуральна. Некаторыя ўдзельнікі часам хлусілі і паводзілі сябе непрыгожа ў дачыненні да іншых. У любой перадачы ёсць нейкая лінія, якую выбудоўваюць прадзюсары.
— А ў чым выяўлялася хлусня іншых удзельнікаў? Вас агаворвалі?
— Як і ўсіх астатніх. Людзі прыцягвалі да сябе ўвагу.
— Якое заданне для Вас было самым дзіўным?
— Не, дзіўных заданняў не было, былі складаныя. Для мяне было складана рабіць адзенне для поўных. Мяне выключылі праз поўную дзяўчыну, таму што я ніколі не працаваў з такімі фігурамі. Я не лічу сваю сукенку кепскай, але калі мяне выгналі, значыць, гэта справядліва. Складана было яшчэ і таму, што ўмоваў задання было некалькі, і яны ўвесь час ускладняліся — напрыклад, пашыць сукенку з парасонаў, але сукенка павінна быць кактэйльнай, яна павінная быць моднай і зробленай з усіх парасонаў, якія ты паспеў схапіць. Да таго ж даводзілася працаваць са спіцамі са шкловалакна, якое раз’ядае пальцы.
— Калі Вы ішлі на гэты праект, якія мэты сабе ставілі?
— Была мэта пратрымацца як мага даўжэй, вядома. Вылецець першым — гэта як мінімум сорамна. Вось я і пратрымаўся да сярэдзіны. Перамагчы хацелі ўсе, але адзнакаў журы мы часам не разумелі. Далей будуць серыі, у якіх вылеціць чалавек, за якога я перажываў пасля свайго сыходу, я лічыў, што гэта адзіны годны перамогі дызайнер, а яго выкінулі…
— Вам удалося засвяціцца ў Маскве? Вас ужо запрашаюць на
— Так, і запрашаюць на мерапрыемствы, і вопратку заказваюць вядомыя людзі. Не буду казаць, хто, таму што не ведаю, ці жадаюць гэтыя людзі, каб інфармацыя была апублікаваная.
Цяпер я хачу трохі дарабіць сваю калекцыю і паўдзельнічаць у некаторых расійскіх конкурсах.
— Калі падцягнеце сваю ангельскую, плануеце скараць Еўропу?
— Так. Дарэчы, падчас удзелу ў праекце «Подыум» я адправіў заяўку на конкурс на сайце італьянскага Vogue і выйграў магчымасць вучыцца ў магістратуры ў Domus Academy у Італіі. Але я не змагу паехаць, таму што на пераезд і пражыванне там патрэбныя вялікія грошы і добрая ангельскага. У прынцыпе, калі я выйграў адзін раз, я разлічваю, што ў мяне яшчэ раз атрымаецца. Мая наступная глабальная мэта — адукацыя ў Еўропе.
