«Гэты дом пад Гастомелем — частка майго жыцця. У ім выраслі і жылі трое маіх сыноў. Я будаваў яго за ўсе грошы, што я зарабляў.
Я змагаўся за яго, калі ў мяне адбіралі зямлю, калі паролі будаўнікі-ашуканцы — перабудоўваў амаль усё. Нядаўна я пабудаваў побач домік для бацькоў, якія выказалі жаданне пераехаць. Падчас зацяжнога кавіднага крызісу. На апошнія грошы.
Бацькі не пераехалі. Не паспелі.
Для маіх дзяцей гэты будынак — іх дом. Іх Украіна.
Учора ён цалкам згарэў. Оркі патрапілі ў яго. У маіх дзяцей зараз няма «іх Украіны».
Ім няма куды вярнуцца. Яны пра гэта яшчэ не ведаюць. Як і не ведае мой старэйшы сын, які цяпер на поўначы абараняе свой дом…
Там заставаліся дзве коткі, якіх я яшчэ некалькі дзён таму карміў.
Я не ўпэўнены, што яны жывыя.
Чэрці ў лапцях знішчаюць нашы дамы, нашу маёмасць, але яны не знішчаць нас. Не знішчаць нашу волю, нашы веды, нашы ўменні.
Я пабудую сотні такіх дамоў. Мы ўсё адбудуем. Кожны дом. Пасадзім тысячы дрэў. Але спачатку мы знішчым кожнага орка, які ступіў на нашу зямлю».
