— Ігар, як вы пачуваецеся, што новага было апошні месяц у Гродне?
— Грамадскім актывістам я сябе назваць не магу, таму што грамадскага актывізму цяпер у Гародні няма. Не ведаю, як трэба мяне цяпер называць — хіба просты жыхар, толькі так. У Гародні сумна, няма снегу, нейкі дождж. Што надвор’я, што настрою, што маркотныя твары людзей, так што нікому не раю наведваць Гародню. Гэты перыяд гісторыі мы будзем згадваць як адзіны з самых дэпрэсіўных ў гісторыі нашага горада. Бо я заўсёды памятаю Гародню як файны, вясёлы горад, дзе нешта адбываецца нон-стоп, 24 гадзіны ў суткі круглы год, але цяпер, на жаль, не.
— Вось вы кажаце пра сумны горад. Я ведаю, што вы любіце ўсялякія кнігі і літаратуру наогул. З якім творам вашых улюбёных аўтараў вы б параўналі горад?
— Разважаў з калегам, ён мне там нешта пра дзіўныя творы — пра «Сто год самоты», і гэтак далей. Я ўсё ж такі не буду да такіх літаратурных гіпербалаў пасоўвацца. Няма сэнсу параўноўваць гэта з тым, што было напісана калісьці там. Я думаю, што прыйдзе час, і напэўна, нехта з сучасных беларускіх аўтараў ці аўтарак асэнсуе той стан, у якім мы цяпер усе знаходзімся. Як беларускае грамадства, і канкрэтна Гародня. Таму што я заўсёды кажу: не забывайце, мы жывём у Гародні, і Гародняцэнтрызм — гэта такі, як кажуць «state of mind», і трэба пажыць тут пэўны кавалак часу, каб зразумець, што гэта такое.
***
Нагадаем, што Ігара Банцара абвінавацілі па ч. 1 арт. 339 Крымінальнага кодэкса за правядзенне перформанса ў выглядзе танца без штаноў перад машынай міліцыі. 19 сакавіка 2022 года яму далі паўтара года хіміі.
Падчас суда ён абвясціў сухую галадоўку. У верасні палітзняволенаму змянілі рэжым з «хіміі» на папраўчую калонію, але ўжо 24 лістапада 2021 года Чыгуначны суд Віцебска адмовіў ў пераводзе музыкі ў калонію.
