Фота са старонкі Насты Кудасавай у ФБ.
* * *
прачынайся, вандроўная, бачыш, дзе мы захраслі?!
тут сканалі ад роспачы кафка, оруэл, хакслі.
тут не ведаюць дна і ўсе разам лятуць у прадонне.
тут па міні-армагедоне ў кожным раёне.
прачынайся, псіхея, вандроўніца! пойдзем на шпацыр!
тут любілі маўчаць, таму зараз тут не дакрычацца.
так што пойдзем гуляць, загартуем на вуліцах голас!
хутка прыйдзе зіма, забінтуе ўсіх нас, загоіць…
хутка выпадзе снег — такі белы, такі харошы…
снег мацнейшы і большы за чорных акрэсцінскіх вошай.
снег пасцеле нам шлях, і жыццё распачнецца нанова,
і рассыплюцца турмы, і пасвятлеюць галовы…
* * *
Мы ўсе і так жывём цішэй травы,
напятыя на страха-людных кроснах.
Скрадзі ж мяне адсюль: сярод жывых
больш непрытульна мне, балюча, млосна.
Ты бачыш, я згараю заранёў,
дык адпусці ў зямлю маю — дахаты.
Я толькі між імхоў і каранёў
напраўду пачувалася багатай.
Маўчыш? Ну што ж, давай, маўчы, маўчы…
Заплюшчвай вочы, адмаўляйся, грэбуй,
пакуль мой дом шматаюць крумкачы
сабе на ўцеху, монстру на патрэбу.
* * *
у змроку непрытомных калідораў
як ззяеш ты, ахвярнае ягня!
тут не ўдыхнуць:
туга здушыла горад
і цішыня.
даруй,
што
цішыня.
даруй, што я,
паціснуўшы плячамі,
іду далей у даўкай цішыні.
о, як жа шмат вас —
тых,
што не змаўчалі, —
гарыць у гэтым вусцішным агні!
а вулей паслухмяны ўсё шчыруе
і дзень, і ноч —
аж зелена ўваччу…
даруй ім страх.
і подласць іх даруй ім.
і што маўчу.
даруй, што я маўчу.
