Зінаідзе Іванаўне Крывіцкай з Рэчыцы 79 гадоў, і сёння, 16 верасня, у яе быў суд па адным з самых папулярных артыкулаў КаАП гэтага года — 23.34 (парушэнне парадку арганізацыі або правядзення масавых мерапрыемстваў). «Суддзя трапіўся вельмі чалавечны, — распавядае Зінаіда Іванаўна. — Штрафаў мне не выпісвалі, толькі папярэджанне: калі яшчэ раз пайду на акцыі, кажуць, наступствы могуць быць большыя», піша tut.by.
Зінаіда Іванаўна другая злева. Фота ў рэдакцыю даслаў пляменнік Раман
Нягледзячы на тое, што ў Зінаіды Іванаўны сёння быў першы ў жыцці суд, настрой у яе бадзёры, а сама яна, здаецца, чалавек вельмі пазітыўны. Акцыі, не хавае, стала наведваць з тых часоў, як людзі ў Рэчыцы пачалі на іх збірацца. Падчас мірных пратэстаў часта трапляла ў аб'ектывы міліцэйскіх камер, мабыць таму, мяркуе, ёю і зацікавіліся людзі ў пагонах.
— У міліцыі мяне спыталі, чаму я выходжу. Я адказала, што ніколі не галасавала за Аляксандра Рыгоравіча і ўпершыню вырашыла выказаць сваю грамадзянскую пазіцыю — успамінае тут гутарку Зінаіда Іванаўна.
На пытанне, чаму яна вырашыла выказаць сваю пазіцыю менавіта цяпер, суразмоўніца ўсміхаецца: «З-за таго, што паказваюць па тэлевізары».
— Раскажу вам гісторыю з 1960-х, — нечакана кажа яна. - Калі я працавала на швейнай фабрыцы, у нашым цэху былі дзяўчынкі з вёскі. У адзін з дзён яны прыязджаюць на змену і распавядаюць, што іх сусед разбіў радыёпрымач. «А чаго разбіў?» — пытацца. Таму што там увесь час распавядалі пра тое, што людзі «выканалі-перавыканалі». А гэта няпраўда. Ён не вытрымаў і гэты прыёмнік — на падлогу. Я рагатала над гэтай гісторыяй: усюды хлусяць. І гэта хлусня працягваецца і цяпер.
Цяперашняя ТБ-карцінка, працягвае жанчына, таксама не выклікае ў яе даверу. З інтэрнэтам Зінаіда Іванаўна не вельмі сябруе, так што, кажа, каб атрымліваць праўдзівую інфармацыю, падпісваецца на «Камсамолку». Але вось ужо некалькі тыдняў газета ёй не прыходзіць.
— Мабыць, яна не выходзіць з-за таго, што там праўдзіва казалі аб падзеях у Мінску, — дзеліцца меркаваннем Зінаіда Іванаўна і распавядае, што да 1996-га, калі пайшла на пенсію, працавала ў розных арганізацыях. - Я бачыла ўсю гэтую сістэму непавагі да чалавека. На апошнім прадпрыемстве, дзе я працавала, вывешвалі інфармацыю пра тых «хто перашкаджае нам працаваць» - гэта пра тых, хто выпіў, парушыў дысцыпліну. Але я прыйшла да высновы, што гэта чыноўнікі перашкаджалі нам нармальна займацца сваёй справай. Вось на вытворчасці нам казалі: «Ідзі туды працаваць», «завяжы хустку», «вазьмі сцяг — ідзі на дэманстрацыю». Гэта ўсё прыніжае чалавека.
Працадаўца, упэўненая суразмоўца, павінен паважаць работніка. Гэта такое ж важнае правіла, як і тое, што вынікі выбараў павінны лічыць правільна. А ў сумленны падлік на гэтых выбарах Зінаіда Іванаўна не верыць. Таму і стала выходзіць на мірныя акцыі.
— [ … ] У нас жа горад нафтавікоў, а ім за ўдзел у акцыях можа пагражаць звальненне, таму яны не выходзяць — - апісвае сітуацыю Зінаіда Іванаўна. - [ … ] Моладзь часцей ездзіць на акцыі ў Гомель. Там больш народу. Так што нас збіраецца няшмат. Максімум, напэўна, было каля тысячы.
Са слоў суразмоўніцы, сярод тых, каго яна сустракала ў Рэчыцы на мірных акцыях пратэсту, людзі розных узростаў. Ёсць і жыхары ў сталым, як яна, веку.
— Ёсць жанчына майго ўзросту, пасля інсульту — і прыходзіць — - пералічвае яна. — Ёсць жанчыны маладзейшыя і мужчына ва ўзросце. У яго дачка ў Брэсце жыве. Дык яна там выходзіць, а ён — у нас.
Колькі разоў Зінаіда Іванаўна сама наведвала акцыі, мы лічыць не сталі. Але «на выхаваўчую гутарку» ў міліцыю ў верасні яе выклікалі ўпершыню. Далёка, жартуе яна, ісці не давялося: яе дом і будынак РАУС знаходзяцца па суседстве.
— Мяне дапытвала наша ўчастковая інспектар. Мы зь ёй калісьці пазнаёміліся з-за маёй сабакі. Сабака ўхапіў мінака за шорты, а той напісаў на нас заяву. Участковая прыходзіла да нас, казала: «Як жа вам дапамагчы, я ж ведаю, што сабака ў вас добры», - распавядае суразмоўца. - Участковай я патлумачыла, што хаджу на акцыі, каб выказаць сваю грамадзянскую пазіцыю.
Затым, працягвае Зінаіда Іванаўна, яе адправілі да двух міліцыянтаў, якія і праводзілі з ёй «выхаваўчую гутарку».
— Адзін апынуўся добры, а другі быў «жэўжык» — скакаў вельмі. Я яму кажу: «Вы, напэўна, кар'еру сабе робіце, малады чалавек. Не нашкодзьце сабе». А ён мне: «Гэта Вы сабе не нашкодзьце». Я адказала, што пражыла жыццё і магу ўжо [дазволіць] сабе і нашкодзіць — успамінае тую сітуацыю ўдзельніца акцыі. — Гутарка скончылася нармальна. Мяне выпусцілі, а потым яшчэ раз запрасілі. Але ўжо з добрым міліцыянтам: быў іншы. Мы разгаварыліся [ … ]. Усё было на найвышэйшым узроўні. Бо ў кожнага чалавека ёсць чалавечнасць. І тут яна адчувалася.
— А якія выхаваўчыя моманты ўключала гэтая гутарка?
— Мне сказалі, каб я больш нікуды на выходзіла. Я адказала: час пакажа — выходзіць ці не.
16 верасня ў Зінаіды Іванаўны быў суд. Падтрымаць яе прыйшло чалавек дзесяць.
— Усё прайшло добра, суддзя ўсміхаўся, — кажа Зінаіда Іванаўна і сама ўсміхаецца. — Далі папярэджанне.
— Што вашы блізкія сказалі, калі даведаліся, што вас выклікаюць у міліцыю і ў суд?
— Дык яны ведалі. Мы ўсе разам ходзім на акцыі.
