Фота старшыні Беларускага кангрэса дэмакратычных прафсаюзаў Аляксандра Ярашука з сынам Валерам выклікала нямала водгукаў у сацыяльных сетках. Фота з сямейнага архіва
У Амерыку Аляксандр Ярашук паехаў па справах — з Сэнт-Луіса, дзе завяршыўся з'езд амерыканскіх прафсаюзаў АФТ-КПП, ён перабраўся ў Нью-Ёрк, дзе жыве з сям'ёй адзін з яго сыноў Валерый. Аляксандр Ярашук разам з сынам зрабілі сэлфі з пляцоўкі даху дома на Long Island City, з выглядам на Манхэтэн. «Відок зусім нічога сабе..» — адзначае Ярашук-старэйшы.
У Аляксандра Ярашука трое сыноў. Двое з іх жывуць у Мінску, а трэці разам з жонкай больш за дзесяць гадоў таму перабраўся ў Нью-Ёрк.
Аляксандр Ярашук разам з сынам Валерам і унучкай Міланай пасля заканчэння яе заняткаў у школе. Нагода для добрага настрою простая — сустрэча ў Нью-Ёрку… Фота з сямейнага архіва
— Я ніколі нават не думаў пра тое, каб адправіць сыноў куды-небудзь за мяжу ў блізкія ці далёкія краіны, не кажучы ўжо пра палітычны прытулак для іх! — кажа Аляксандр Ярашук. — Валерый з'ехаў выключна па сваёй ініцыятыве, маё меркаванне ў дадзеным выпадку не мела вырашальнага значэння. Ён яшчэ студэнтам ездзіў у Штаты па студэнцкай праграме. Працаваў у лагеры, затым — у рэстаране. Некалькі гадоў запар удзельнічаў у розыгрышы Грын-карты. У 2005 годзе ён ажаніўся, а ў 2006 — выйграў права на жыхарства ў ЗША.
У першыя гады сыну давялося вельмі і вельмі няпроста. Кажуць, што Масква слязам не верыць, але на самай справе не верыць ім Амерыка! У Штатах немагчыма з кімсьці па дамоўленасці ўладкавацца на працу. Там трэба ад пачатку да канца несці адказнасць за ўсе свае дзеянні і ўчынкі, быць гатовым да таго, што прыйдзецца добра пакуляцца…
Думаю, самыя цяжкія часы ў сына ўсё-ткі ўжо за спінай. Зараз ён працуе ў банку, жонка — у ААН. На самай справе іх гісторыя якраз пацвярджае, што ў Амерыцы ўсё магчыма. Фактычна з вуліцы працаўладкавацца ў ААН — задача не з лёгкіх, тым не менш у жонкі майго сына гэта атрымалася. Яна некалькі разоў падавала сваё рэзюмэ на розныя вакансіі, у рэшце рэшт яе выбралі з 500 іншых кандыдатур. У Мінску яна скончыла Лінгвістычны ўніверсітэт.
З'язджаючы ў ЗША, сын адназначна і выразна заявіў: «Мая радзіма — Беларусь, і я ў любы момант, пры першым жаданні, павінен мець магчымасць сюды вярнуцца — хаця б у адпачынак». І яны на самай справе раз на год абавязкова прыязджаюць у Беларусь. Кажуць: цягне на радзіму. Я лічу, гэта добра, калі ёсць такое абвостранае пачуццё дома і роднай краіны…
