У Еўропе паркі, скверы, прысады каля дамоў не абразаюць каля зямлі, а ў нас абразаюць так, каб прасвечвалася на кіламетр. Дый добра калі абразаюць. У нас столькі лесапалосаў, дрэваў у гарадах проста пад корань выразалі. У Еўропе стараюцца, каб зеляніна раздзяляла, каб вочы чалавека адпачывалі на ёй, каб чалавек у парку мог схавацца. У нас — іншая эстэтыка і філасофія. Цікавы допіс на гэтую тэму зрабіў Віктар Малышчыц з Мінска.
Горадня, вуліца Элізы Ажэшкі, 1969 год. Фота з Наталля Дораш, Facebook.com.
Хоцімск, фота Сяргея Гудзіліна.
Неяк супрацоўнік беларускай амбасады ў Берліне расказаў мне пра кіраўніка аднаго з раёнаў Мінска, які, убачыўшы адзін парк нямецкай сталіцы, сказаў: «У Мінску за такі парадак мяне выгналі б з працы». У той момант мы якраз праязджалі каля гэтага берлінскага парку. У ім была трава, невысокая, але і не выкашаная пад корань, было шмат духмяных кустоў (травень жа!) і, канечне, безліч розных дрэваў. Хацелася проста выйсці тут і застацца ў гэтым зялёным раі надоўга.
У такія моманты становіцца сапраўды крыўдна, што нашы мясцовыя чынушы ў якасці сінонімаў да словаў «парадак» і «прыгажосць» выбіраюць «асфальт», «бетон», «плітка», «поле».
Канечне, у яго роднай казарме роўны плац без кусціка і дрэва — паказчык парадку і зарука павышэння па службе.
У маім родным Глыбокім ужо амаль не засталося дрэў, затое цяпер можна любавацца фасадамі хібар сталінскіх часоў.
У Гародні на Савецкай вертыкальна стаяць засталіся хіба што нягеглыя ліхтарныя слупы, затое цяпер стэрыльна, як у рэанімацыі.
Кастрычніцкая плошча ў Мінску ці Плошча дзяржаўнага сцяга — вось апафеоз і ідэал беларускіх упарадкавальнікаў! Учора, ідучы ля Палаца Рэспублікі, сам нават жахнуўся ад маштабаў гэтага пліткавага раю.
Калі я бачу бетонныя астравы туркменскіх ці ўзбекскіх гарадоў, мне паняволі ўзгадваюцца нашы плошчы і вуліцы — такія ж бяскрайнія і пустыя. Але азіятам можна — у іх навокал і так стэпы і пустыні. У нас жа пустыні часцей у галавах.
