Усе фота: асабісты архіў героя
«Выкінула ў акно пярсцёнак, а заўтра вяселле»
— У вашай кампаніі можна замовіць пошук? Колькі гэта каштуе?
— Да мяне ўвесь час звяртаюцца з самымі рознымі бытавымі гісторыямі. Людзі ж увесь час нешта губляюць. Адна з нашых паслуг — гэта як раз пошук страчаных рэчаў у гарадскім асяроддзі.
Для пошуку па замове кліент павінен заключыць дамову.
Ёсць 2 варыянты аплаты такіх паслуг: працэнт ад сумы знаходкі або пагадзінная аплата працы скарбашукальніка. Звычайна працэнт я бяру ў тых выпадках, калі разумею, што ёсць добрыя шанцы каштоўнай знаходкі. А пагадзінную аплату — калі разумею, што верагоднасць выяўлення не так высокая.
Суткі працы скарбашукальніка каштуюць прыкладна $100. Але часта ўдаецца знаходзіць рэчы хутчэй.
— З якімі запытамі да вас звяртаюцца? Што шукаюць?
— Вельмі часта зімой людзі губляюць нешта ў снезе. Напрыклад, быў выпадак, згубілі ключ ад вельмі дарагой машыны, пакуль каталіся з дзіцем з горкі. Я выехаў на месца, знайшлі ключы за некалькі гадзін. У такіх выпадках людзям бывае прасцей заплаціць і выклікаць адмыслоўца, чым заказваць новы ключ.
Яшчэ зімовая гісторыя. Дзяўчына змятала снег з капота машыны, і раптам з пальца зляцеў пярсцёнак. Яна спецыяльна паставіла аўто на тое месца, куды, як мяркуецца, упала ўпрыгожанне. Сама шукала, але знайсці не змагла. Выклікала нас, спецыялістаў — пярсцёнак быў знойдзены літаральна за 30 секунд.
Часам мы ўвогуле ратуем семʼі! Быў неяк выпадак: тэлефануе дзяўчына, рыдае ў трубку. Пасварыліся з хлопцам, яна ў парыве выкінула ў акно пярсцёнак, а заўтра вяселле. Мы тут жа выехалі на месца, за пару гадзін знайшлі.
Яшчэ гісторыя.
Кампанія маладых людзей адпачывала на прыродзе. Іх было сем чалавек, і кожны нешта згубіў. Усе сем чалавек, я не жартую! Хтосьці — партаманэт, іншы — ключы, трэці — мабільны тэлефон, чацвёртая — завушніцу і г.д. Часу ў нас сышло нямала, але ўсё знайшлі.
Часам шукаюць нейкія сямейныя рэліквіі. Аднойчы нам патэлефанавалі, кажуць: «Завушніцу згубілі».
Аказалася, што завушніцы зʼяўляюцца не проста каштоўнасцю, але знаходзяцца пад абаронай Міністэрства культуры. Для іх патрабаваўся дазвол для вывазу за мяжу. На шчасце, таксама ўдалося знайсці.
Улетку часта выклікаюць на пошукі да вадаёмаў. Людзі ходзяць купацца, а потым губляюць ключы, упрыгожванні, тэлефоны. Увесь час выязджаем на пляжы, часам ныраем і шукаем.
Аднойчы нас выклікала амерыканка, якая адпачывала на пляжы. Пры купанні яе знесла хваляй і яна згубіла залаты пярсцёнак. Шукалі доўга, але знайшлі. Прычым пашанцавала, што пярсцёнак быў вельмі вялікі — грамаў 50.
— А грошы не просяць знайсці?
— Часта бывае і такое. Напрыклад, аднойчы мне тэлефанавала бабуля, якая закруціла назапашаныя даляры ў трохлітровы слоік. Яго яна закапала на дачным участку. А калі вырашыла, што час свае назапашванні выкарыстоўваць, — знайсці не змагла. Так часта бывае: грунт зрушыўся, слоік зацягнула глыбей у глебу. Я прыехаў — і знайшлі!
Таксама ў маёй практыцы былі выпадкі, калі пошукі замаўлялі вельмі забяспечаныя людзі. Прыязджаю да раскошнага асабняка, у якім у кожным пакоі гаспадар захоўваў нейкія назапашванні, заначкі. Гісторыя простая: зрабіў схованку, грошы схаваў, а потым забыўся. Бывае.
«Самая распаўсюджаная схованка — у мяккай мэблі»
— Пошукі заўсёды праходзяць на прыродзе і ў загарадных дамах? Ці ў кватэры вас таксама выклікаюць?
— Увесь час! Часта тэлефануюць тыя, хто хоча адшукаць нейкую бабуліну заначку ці дзядулеў «скарб» у склепе.
Адзін з самых запамінальных выпадкаў у маёй практыцы.
Да мяне звярнуліся ўнукі адной вельмі забяспечанай жанчыны. Бабуля — «блакітнай крыві», шляхетнага роду. Пры жыцці з унукамі не размаўляла, адносіны не склаліся. Нашчадкі ведалі, што ў бабулі ёсць фамільныя каштоўнасці, брыльянты, старажытныя прадметы раскошы. Але пасля яе смерці ўнукі знайсці нічога не змаглі. Звярнуліся да нас. Дзве схованкі там было. Адна — задняя сценка тэлевізара: там былі дакументы і папяровыя грошы. А другая — у дзвярным корабе.
— А дзе, па вашым вопыце, часцей за ўсё бываюць такія бытавыя знаходкі каштоўнасцяў?
— Часам мы выязджаем у старыя дамы, якія прызначаныя пад знос, даследуем падвалы, каморы, гарышчы. Насамрэч, амаль у любой хрушчоўцы можна выявіць мноства заначак і схованак, знайсці рарытэтныя штучкі ці антыкварыят.
Самая распаўсюджаная схованка — у мяккай мэблі. Паміж падушкамі, падгалоўямі, матрацам, у шчылінах — абавязкова будзе нешта знойдзенае. Таксама звычайна мы шукаем пад ліштвай, на антрэсолях, у мэблі.
— Вы заўсёды можаце зразумець, перад вамі каштоўная рэч або «пустышка»?
— Вядома, важна пастаянна займацца вывучэннем. Асабліва гэта тычыцца антыкварыяту і старажытных рэчаў. Але, вядома, ведаць пра ўсё нельга. Калі ёсць хоць нейкія перадумовы да таго, што рэч можа быць каштоўнай, лепш яе старанна вывучыць, пракансультавацца ў адмыслоўцаў.
Напрыклад, я быў у адной звычайнай хрушчоўцы, якая была запланаваная пад рэнавацыю. У адной з кватэр у куце стаяў кардонны абразок і незразумелы падсвечнік, увесь у застарэлым воску. Я яго ўзяў, агледзеў, ачысціў. А гэта падсвечнік са срэбра 84 пробы з кляймом «Хлебнікаў». Каштуе шалёных грошай!
— А калі заказаў і запытаў на пошукі няма? Што вы робіце ў такіх выпадках?
— Я сам увесь час шукаю скарбы самастойна. Сезон у нашай справе — з пачатку вясны да пачатку зімы. Зімой я вывучаю архівы, каб была інфармацыя для пошукаў.
За сезон у сярэднім можна знайсці каля пяці скарбаў, схованак ці сховішчаў. Не ўсе з іх будуць прыносіць вялікія грошы. Але бывае, што трапляюцца старажытныя манеты і ўпрыгожванні з золата. Адзін скарб можа прынесці і $10-15 тысяч.
— Вы берацеся за любы пошук? Ці камусьці ўсё ж адмаўляеце?
— Вядома, заўсёды трэба адэкватна ацэньваць, з якім запытам прыходзіць кліент.
Напрыклад, да нас часам звяртаюцца людзі, якія ўпэўненыя, што ведаюць, дзе бурштынавы пакой ці скарб Напалеона. Мы ветліва адмаўляемся ў такіх выпадках. Але калі чалавек распавядае нейкую разумную гісторыю — то любы капрыз, аплата пагадзінная (смяецца).
— Пошук страчаных рэчаў, забытых заначак і схованак — гэта наогул сапраўдная прафесія?
— Вядома, няма ўніверсітэта, які б гэтаму навучаў. Але такая дзейнасць можа быць поўнасцю легальнай. Я, напрыклад, афіцыйна зарэгістраваны і плачу падаткі, як і любы бізнэс. Акрамя таго, я заўсёды правяраю дакументы аб уласнасці на зямлю ці маёмасць у сваіх кліентаў. Таму працую абсалютна законна ўжо шмат гадоў — а значыць, цяпер ёсць і такая прафесія.
У 2003 годзе я заснаваў «Кантору па пошуку скарбаў Уладзіміра Парываева». Патраціў на гэта каля 2 тысяч даляраў — на іх арандаваў офіс і купіў прафесійную пошукавую тэхніку.
Першых кліентаў я знаходзіў падчас выездаў. Людзі бачылі мяне з металашукальнікам і цікавіліся, чым я займаюся. Часта мне распавядалі ўсякія мясцовыя байкі — маўляў, хтосьці закапаў скарб ці вайсковы трафей. Такія гісторыі ёсць у многіх вёсках. А я ўсе гэтыя легенды правяраў. І не ўсе з іх аказваліся выдумкамі.
