Адбіваецца свет у вадзе
ад журбы і нямога адчаю.
Сам сябе да слёз давядзе
і самога сябе выбачае.
Сам пытае й тлумачыць сам,
што іначай не патлумачым.
Свет не верыць п’яным слязам,
але верыць рыфмам дзіцячым.
Сам сябе давядзе да слёз
і суцешыць сябе самога,
бо чаканая рыфма — лёс,
і чаканая — перамога.
Бо змяняе радасць бяду
і блукальцаў вяртае вырай,
і каханкі — двойчы ў ваду
за дзіцячаю рыфмай шчырай.
Адгукнецца за ўсё ў жыцці
пераможцам, суддзям і сведкам,
каб далей на стале расці
смешным вершам і першым кветкам.
У слупочак плача паэт,
і яшчэ адзін далучае
да вясновых водаў, дзе свет
адбіваецца. Ад адчаю.
Чытайце таксама:
Павел Севярынец. Беларуская — мова любові. Верш
15
0
1
0
0
0
