«Хачу звярнуцца да ўсіх, хто цяпер у мірным жыцці і да самога сябе тагачаснага, які не ведаў стомленасці вайны, — піша невядомы салдат.
— Усе тыя, хто вечарамі не можа доўга заснуць: выбірае серыял, пад які лепей пайсці ва ўладу Марфея; па сто разоў праветрывае пакой, таму што душна, потна, ліпка; вось-вось «дазаліпае» ў сацыяльныя сеткі і так да самай раніцы; усе, хто варочаецца, круціцца, верціцца і проста доўга глядзіць у столь — у мяне для вас «лайфхак»!
Сорак кіламетраў за дзень! Бягом, крокам, паўзком, лежачы, часам седзячы, але не доўга. Сорак! Дзесьці ўжо пасля дзясятага кіламетра адчуванне, што ЎСЁ! Але не… Трэба далей. Зброя больш не нясе пагрозы ворагу, а толькі табе, бо здаецца, што рукі адарвуцца. Шалом шаруе і ўвесь час спаўзае. Адзенне — мокрае і цяжкае. Абутак — непад'ёмны. Мазалі — усюды. Калені — баляць. Ды ўсё баліць!
Але калі ты разумееш, што задача выкананая — засынаеш імгненна. Абстрэлы, налёты, выбухі — нічога не можа цябе выдраць з абдымкаў сну.
Так што вы гэта… карыстайцеся на здароўе!
А лепш карыстайцеся мірным жыццём. Не губляйце час. Можаце спаць — спіце. Можаце кахаць — кахайце.
Можаце… Ды што можаце, тое і рабіце на сваё задавальненне, толькі не марнуйце час! І не забывайце, што ёсць тыя, у каго няма ні часу, ні такой магчымасці».
