Дзяніс Мельянцоў
«У гэтыя радасныя дні ўкраінскага наступу людзі згадваюць ціхім неласкавым словам умоўных азаронкаў. Мяне заўсёды гэта здзіўляла — яны ж істоты неразумныя, чаго з іх узяць. Мне вось хочацца перадаць гарачае прывітанне персанажам, якія па сутнасці таксама прапагандысты, але з прэтэнзіяй на аналітычнасць і нават «рэалізм».
Ёсць такі Юрый Шаўцоў, які сваю безаглядную адданасць правадыру спрабуе абгортваць нейкімі псеўдааналітычнымі сентэнцыямі. Ён даўно выпаў з адэкватнасці, і таму даўно выпаў з маёй увагі. Але нядаўна я пацікавіўся, што ж ён піша апошнія месяцы. Аказваецца, з першага дня вайны ён прадвяшчаў, што Украіна развальваецца, і пачынаючы з лютага, кожны дзень з картамі і глыбокадумнымі высновамі тлумачыць, як планава і паступова разгортваецца расійскі наступ і як расіяне вось-вось аточаць украінскія войскі.
У прынцыпе, што чакаць ад чалавека, які гадамі кожны чых мінскага рэжыму прадстаўляў як вялікі геапалітычны зрух, разважаў пра тое, як кардынальна зменіць сітуацыю на Блізкім Усходзе «стратэгічнае супрацоўніцтва» Мінска з Тэгеранам, як Беларусь праз Венесуэлу захопіць усе паўднёваамерыканскія рынкі. Таксама даказваў, што Лукашэнка не гаварыў пра Гітлера, а голас яго падрабілі, гаварыў як пра факт пра сотні забітых палякамі мігрантаў і глыбокадумна разважаў пра тое, як афрыканскія мігранты захопяць і падпарадкуюць сабе літоўскі крыміналітэт.
Яго крэда я б назваў «прафесійны казачнік-дурачок». І такія людзі ў іх выкладаюць у дзяржаўных акадэміях.
Ну, Шаўцова без гумару ўспрымаць нельга.
Але я хачу згадаць чалавека, які (як ні ставіцца да яго пазіцыі) яўна не дурань, і знаходзіцца на зусім іншым інтэлектуальным узроўні ад прапагандыстаў. Гэта Мельянцоў, які нават для свайго тэлеграм-канала ўзяў назву «Рэаліст».
І тут паказальна пабачыць, як ідэалогія ператварае «рэалістаў»… скажам шчыра, у дурняў.
Вось што пісаў Мельянцоў 25 лютага: «Какие сценарии могут быть? Мне видится два основных: 1) Скорый захват Киева, подписание Зеленским (или временным правительством) акта о капитуляции с дальнейшим оформлением нейтрального статуса страны. 2) Затяжной конфликт с кровопролитными битвами за города, расчленение Украины с формированием отдельных государств с разной степенью зависимости от Москвы».
Што ён сёння скажа пра гэтыя свае сцэнарыі? Іншага варыянта ў яго не знайшлося. А мог бы і прамаўчаць, сказаць нешта «неадназначнае». Мог бы ў прафесара Ёфе спытаць, — той вялікі спецыяліст па неадназначнасці, можа навучыць. Але ж не, распірала падзяліцца сваімі аналітычнымі выкладкамі.
Магчыма, ён страціў пачуццё рэальнасці з-за набліжанасьці да нейкай унутранай уладнай інфармацыі, і настроі пра «Кіеў за тры дні», якія панавалі там, аўтаматычна перадаліся і яму. А можа, проста хацеў хутчэй пракукарэкаць дзеля нейкіх кар'ерных прычын.
Урэшце, не так важна, чаму гэта адбылося, у чым прычына, але можна канстатаваць: па выніку ад яго нічога не засталося ні ад аналітыка, ні ад рэаліста.
