Фота: Belsat.eu
— Ужо некалькі гадоў я пачынаю новы год з вялікай цікавасцю. Цікава, якія дзеці прыйдуць, хто застанецца на гэтых уроках, а хто не. У гэтым годзе меншая цікавасць, бо першага класу ў мяне не будзе, бо няма дзяцей, якія будуць у першым класе ў нашай школе вывучаць беларускую мову. Гэта першы раз за 30 гадоў, калі не знайшлося ахвотных на беларускую мову, — распавяла Аліна Ваўранюк.
Навучанне ў Польшчы арганізуе Міністэрства адукацыі і навукі.
— Паводле законаў, гэта было з самага пачатку, навучанне беларускай мовы вядзецца як навучанне мовы беларускай меншасці. На заняткі ходзяць толькі і выключна дзеці з меншасці, у якіх бацькі маюць польскае грамадзянства. Грамадзянства гэта адно, а нацыянальнасць — ужо іншая справа. Раней гэтага ніхто не пільнаваў, хадзілі дзеці ўцекачоў з Беларусі, хадзілі на заняткі беларускай мовы, і не было ніякіх праблем. Але ўжо ў мінулым навучальным годзе пачалі да гэтага прыглядацца. Паколькі ў Польшчы існуе такая сістэма інфармацыі, польская абрэвіятура SIO, там усё бачна. Калі ў дзіцяці і бацькоў няма гэтага пэсэлю (асабісты ідэнтыфікацыйны нумар — НН), яно як бы не ўваходзіць у гэтую сістэму навучання.
Польскі ўрад дафінансоўвае мову нацыянальным меншасцям, тым, у якіх польскае грамадзянства.
Аліна Ваўранюк мяркуе, што можна паспрабаваць вырашыць праблему.
— Калі маем так многа гэтых дзяцей [беларускіх уцекачоў], а іх вельмі шмат у Беластоку, то калі назбіраюць людзей, подпісы за гэта, гэтую мову і навучанне можна арганізаваць не як мову нацыянальнай меншасці, а проста як мову людзей, якія таксама ў гэтым горадзе працуюць і плацяць падаткі і г.д. Чаму не дапамагаць жыхарам свайго горада? Думаю, што калі б ахвотныя беларусы напісалі ліст, заяву, назбіралі шмат подпісаў, бо гэта ад таго залежыць.
