Фота выкарыстана ў якасці ілюстрацыі
«Падобна на тое, яны не ўмеюць карыстацца лесвіцай і пастаянна з яе скочваюцца»
Маша жыве ў Савецкім раёне ў доме з двухпавярховымі кватэрамі на апошніх паверхах. Не так даўно ў адной з такіх кватэр, проста над ёй, адкрыўся «хостэл».
— Мы жывем пад двухузроўневай кватэрай. Доўгі час кватэра належала аднаму мінскаму заводу і была службовай. Большую частку года яна пуставала, і толькі зрэдку там з'яўляліся нейкія камандзіровачныя або спецыялісты, у якіх не было свайго жылля. Да цішыні над галавой мы даўно прывыклі і лічылі яе звычайнай справай. Турбаваў хіба што балкон — у гэтай кватэры (дарэчы, адзінай на ўвесь дом) ён не зашклёны, і таму пасля кожнага вялікага дажджу ўсё вылівалася да нас, утвараючы лужыны і цвіль. Сёлета ў кватэры нечакана пачаўся рамонт, а затым туды сталі заносіць вялікую колькасць матрацаў.
Аказалася, што завод прадаў кватэру вядомаму прадпрыемству хуткага харчавання, і цяпер там адкрылася нешта тыпу хостэла для супрацоўнікаў. Першы час пасля засялення, вядома, было вельмі шумна. У той кватэры ёсць лесвіца, якая вядзе на другі ўзровень, і нам здавалася, што пастаяльцы не ўмеюць ёю карыстацца і ўвесь час з яе падаюць. Былі такія гукі, быццам яны кулём з яе скочваюцца. Хтосьці з суседзяў нават выклікаў міліцыю на шум. Пасля таго выпадку, дарэчы, стала цішэй.
А галаўны боль Аліны, якая жыве на бульвары Шаўчэнкі, гэта — харчовая крама на першым паверсе пяціпавярховіка:
— Кожную раніцу ўсе жыхары нашага дома прачынаюцца ад пякельных гукаў і грукату. Каб вы разумелі — гук стаіць такі, быццам там адразу 10 шароў для боўлінга кідаюць, і ўсе яны дружна падаюць і коцяцца. Такім чынам у краме, мабыць, адбываецца прыём тавараў. Да спакойнага сну жыхароў навакольных дамоў нікому, натуральна, няма ніякай справы.
Фота выкарыстана ў якасці ілюстрацыі
«Наш двор стаў бясплатнай паркоўкай для ўсіх, хто прыязджае на вакзал»
Юлію турбуе жудасная сітуацыя з паркоўкай у двары насупраць ГЦ «Галілеа» — гэта квартал вуліц Ульянаўскай, Бабруйскай і Свярдлова:
— Справа ў тым, што наш двор стаў бясплатнай паркоўкай для ўсіх, хто прыязджае на чыгуначны або аўтавакзал, а таксама ў гандлёвы цэнтр «Галілеа». Прызнацца, ва ўсіх жыхароў ужо накіпела. Тут і так пастаянна паркаваліся ўсе запар, а цяпер праблема яшчэ і пагоршылася тым, што ўсе суседнія двары закрылі шлагбаўмамі, а гэты двор − адзіны ў акрузе застаўся адкрытым. Я разумею, што паркоўка каля вакзалаў платная, але і зразумейце жыхароў — як жыць, калі ў двор пастаянна заязджаюць і выязджаюць чужыя аўтамабілі. Паток. Зараз мы грукаемся ва ўсе інстанцыі, аб нашым двары ўжо здымалі сюжэт для тэлебачання, магчыма, праблему ўсё ж атрымаецца вырашыць.
«З-за матацыклістаў на сон застаецца дзве гадзіны»
Фота выкарыстана ў якасці ілюстрацыі
Аляксандр жыве на вуліцы Кульман − насупраць Камароўскага рынку і знакамітых на ўвесь горад «шаўрмічных»:
— Увечары пад вокнамі — куча матацыклаў, і кожны кіроўца лічыць сваім абавязкам паравець маторам і на максімум выкруціць музыку (асабліва на такіх вялікіх матацыклах, якія свецяцца як навагодняя ёлка).
Матацыклісты раз'язджаюцца да 4 раніцы, а ўжо з 6 пачынаецца мітусня прадаўцоў з рынку, якія на калясках па тратуары возяць прадукты на рынак. А пра аўтамабільныя гудкі ў 5 раніцы, таму што хтосьці кагосьці не прапускае ці проста не спадабаўся, я наогул маўчу…
У выніку, гукі з вуліцы не спыняюцца круглыя суткі, з адкрытымі вокнамі спаць у прынцыпе немагчыма ні ў які час года! Узімку яшчэ нічога, а ў спякоту ратуемся толькі вентылятарамі.
Ведаю, што жыхары нават звярталіся ў адміністрацыю раёна, але нічога ніхто зрабіць з «Міражом» і іншымі шаўрмічнымі не можа. Маўляў, яны знаходзяцца ў нежылым будынку, і абмежаваць час іх працы ніхто не мае права. З матацыклістамі барацьба таксама праходзіць безвынікова. Праспекту Незалежнасці, дзе нядаўна абмежавалі іх рух, пашанцавала. Але ў нас не праспект.
Мы спадзяваліся, што вуліцу закрыюць на скразны праезд ад Куйбышава да Якуба Коласа. Неяк гэта нават анансавалася. Але хутчэй за ўсё, гэтага ўжо не будзе, таму што літаральна месяц таму там змянілі арганізацыю руху, каб паменшыць трафік па вуліцы.
«Суседка кажа, што мае на курэнне «ў фортку» поўнае права. А дзе маё права дыхаць свежым паветрам?»
Праблема Сяргея − не ў кафэ або краме, а ў суседзях, якія кураць у адкрытыя вокны:
— Як толькі яны пачынаюць гэты працэс, мой пакой адразу ж напаўняецца гэтым смуродам і мне даводзіцца зачыняць акно. Я здымаю жыллё ў старой хрушчоўцы. Вентыляцыя тут — ніякая. Улетку пры закрытых вокнах памяшканне ператвараецца або ў духоўку, ці проста ў душную камеру без кіслароду. Таму проста зачыняцца — не варыянт
Размовы таксама не дапамагаюць: суседу знізу наогул пляваць на іншых людзей, суседка з пляцоўкі аперуе тым, што мае на курэнне «ў фортку» поўнае права. Вось толькі, дзе маё права дыхаць свежым паветрам?
Суседцы я прапаноўваў выходзіць на двор і на лавачцы курыць сабе на здароўе (усё ж такі лета цяпер). Нічога не змянілася.
Вось і пытанне — як з гэтым змагацца? Бо кураць яны часам кожныя паўгадзіны, а то і часцей. Па законе нічога ім прад'явіць нельга, пачынаць вайну таксама не варта. Свінскае стаўленне да навакольных змяніць незразумела як. Можа быць, камусьці атрымалася вырашыць гэтую праблему? Або адзіны варыянт — гэта з'ехаць?
Фота выкарыстана ў якасці ілюстрацыі
